In mijn mailbox zit een bericht van Vera, de hoofdredacteur van Management Support waar ik regelmatig teksten voor schrijf. Ze vraagt of ik voor de volgende nieuwsbrief een blog over kunstmatige intelligentie wil schrijven.

Zoals ze het vraagt, de woorden, de toon en de persoonlijke aandacht … helemaal Vera zoals ik haar ken. Al jaren trouwens.

Met een glimlach op mijn gezicht antwoord ik: ‘Tuurlijk, wil ik dat, ik ga meteen voor je aan de slag.’

Dat deed ik.

Maar het schrijven wilde niet echt lukken.

Ik deed mijn best, zeker, maar op de een of andere manier kreeg ik niks zinnigs op papier. Mijn blog was een keurige opsomming van de mogelijkheden, onmogelijkheden en risico’s die kunstmatige intelligentie met zich meebrengt.

Niks verrassends, interessants of boeiends.

Elke dag verschijnt wel ergens een artikel, blog of nieuwsbrief over kunstmatige intelligentie. Bovendien volgen de ontwikkelingen elkaar in zo’n hoog tempo op dat mijn blog al verouderd is voor ik het verstuur.

Over snelheid gesproken.

Een collega-trainer prees vooral de tijdswinst die kunstmatige intelligentie managementondersteuners biedt. Zij schrijven immers veel mails en het schrijven van die mails kan KI doen. Hoppa, tijdswinst dus.

Ben ik nu om?

Ja, ik ben om.

Maar toch …

Volgens filosofe Hannah Arendt moet in alles wat mensen doen, de persoon zelf op een unieke manier tot uitdrukking komen, zowel in woord als in daad.

Hiervoor is vertrouwen in de mens nodig, zegt Hannah Arendt.

Dat vertrouwen triggert me. Is dat waar het wringt, vraag ik me af.

Het lijkt erop dat we meer vertrouwen hebben in een tekst die is gegenereerd met kunstmatige intelligentie dan met onze eigen 100 miljard hersencellen.

Ai!

Zoals Vera mij vraagt een blog over kunstmatige intelligentie te schrijven is vertrouwenwekkend. Dat zit ‘m in de nuancering. In heel kleine details dus: de woorden die Vera kiest, de herkenbaarheid van haar zinsbouw en haar vrolijke vriendelijkheid die doorklinkt in haar bericht.

Precies zoals Hannah Arendt het zegt: de persoon Vera komt zelf op een unieke manier tot uitdrukking in haar e-mail. Dat is authentiek en origineel. Dat triggert me.

Dat is goed voor Vera,

en,

dat is goed voor mij.

Nee, dit is geen jubelblog over tijdswinst en het gemak waarmee je een tekst schrijft met kunstmatige intelligentie.

Natuurlijk heb ik overwogen om ChatGPT te gebruiken voor dit blog. Maar, hoe goed de tekst ook was geworden, het was niet mijn tekst geweest. Niet mijn gedachtes en mijn zoektocht naar mijn ideeën. Niet mijn authenticiteit. Het was een keurig blog geweest. Niks mis mee, maar toch …

Ik wil nog een tijdje dromen. Dromen dat ik het verschil maak. Niet omdat ik belangrijk ben, maar wel omdat ik – zoals elk mens – uniek ben. En juist die uniciteit komt tot uitdrukking in

mijn teksten. Die uniciteit is voor mensen, lees: schrijvers, belangrijk. En minstens even belangrijk voor lezers.

Dan kost het maar wat meer tijd.

Dan kost het maar wat meer inzet.

Dan kost het maar wat meer ploeteren, zweten, zuchten en kopjes cappuccino …

Ik heb het er allemaal voor over. Want, het voelt geweldig goed om iets te creëren, iets te maken wat ik alleen op deze manier kan maken. Ook al is het niet perfect.

Ik rek de romantiek nog even, zo lang het kan.

Als de dag komt, dat ik als een Don Quichot met inktpot en -pen mijn tekst op een vel perkament kras, ik beloof je, dan verlaat ik het stenen tijdperk en omarm kunstmatige intelligentie.

Wist je trouwens dat wandkleden uit India altijd een weeffout bevatten? De reden zou zijn dat alleen God perfect is en perfect werk kan afleveren.

Of het waar is, weet ik niet. Ik vind het in elk geval een mooie en passende gedachte nu kunstmatige intelligentie ons oven binnen dendert.